Το σύνδροµο του Ρόµελ ξαναχτυπά

Η πληροφορία προέρχερται από τον γάλλο διερµηνέα του: ο Μουαµάρ Καντάφι είναι «λάτρης της στρατιωτικής ιστορίας» και ποτέ δεν είναι ευτυχέστερος από τις στιγµές που χάνεται στις σελίδες των ηµερολογίων του Ερβιν Ρόµελ, της Αλεπούς της Ερήµου, που επιχείρησε στη Λιβύη ως διοικητής τουναζιστικού Afrika Korps.
Κατά σύµπτωση, η επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και η απροθυµία της ∆ύσης να εµπλακεί µε χερσαίες δυνάµεις φέρνουν καθεστωτικούς και αντάρτες στην ίδια θέση που είχαν βρεθεί στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο επί λιβυκού εδάφους Ναζί και Βρετανοί. Αν ο συνταγµατάρχης είναι πράγµατι τόσο καλός µελετητής της ιστορίας εκείνης της περιόδου, σηµειώνει ο συγγραφέας και δηµοσιογράφος Μπεν Μασιντάιρ στους «Τάιµς», θα έπρεπε να έχει αντλήσει ορισµένα χρήσιµα – και καθόλου ευνοϊκά για τον ίδιο – συµπεράσµατα.

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ. Οπως είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πολύ γρήγορα τόσο ο Ρόµελ όσο και οι βρετανοί αντίπαλοί του, ο πόλεµος στη λιβυκή έρηµο ήταν ένας επιµελητειακός εφιάλτης. Η έκβαση οποιασδήποτε στρατιωτικής επιχείρησης δεν εξαρτιόταν από τη δύναµη κάθε στρατοπέδου αλλά από την ικανότητά του στον ανεφοδιασµό καυσίµων, πυροµαχικών και νερού. Τον ίδιο εφιάλτη έζησαν το περασµένο Σάββατο οι δυνάµεις του Καντάφι, ηµέρα που χτύπησαν τα γαλλικά µαχητικά. Τα άρµατα µάχης του καθεστώτος σταµάτησαν λίγα χιλιόµετρα έξω από τη Βεγγάζη επειδή ξέµειναν από καύσιµα. Περιµένοντας τον ανεφοδιασµό τους, ακίνητα και εκτεθειµένα στον ανοικτό χώρο, έγιναν εύκολος στόχος για τα γαλλικά Ραφάλ. Με τα µαχητικά αεροσκάφη να περιπολούν πάνω από τον κύριο δρόµο που συνδέει τη Βεγγάζη µε την Τρίπολη, οι δυνάµεις του Καντάφι δεν έχουν καµία πιθανότητα να ανεφοδιαστούν ώστε να καταφέρουν να φτάσουν και να πολιορκήσουν την έδρα των ανταρτών στην Ανατολική Λιβύη.

ΟΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ. Το ίδιο πρόβληµα, όµως, αντιµετωπίζουν και οι αντάρτες. Χωρίς ενισχύσεις και προστατευµένες γραµµές ανεφοδιασµού, είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσουν από τη Βεγγάζη στην Τρίπολη για να καταλάβουν την πρωτεύουσα. Σε αυτό το σηµείο, η ιστορία δεν είναι µε το µέρος κανενός. Η κατάληψη της Τρίπολης µε εκστρατεία από τη Βεγγάζη αλλά και το αντίθετο είναι µια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Οπως σηµειώνει ο Μασιντάιρ, το πρόβληµα είναι ότι µεσολαβεί µια απέραντη και άδεια έκταση µεταξύ τους. Το πιο πιθανό αποτέλεσµα, σύµφωνα µε τον βρετανό συγγραφέα, είναι ότι η Λιβύη θα επιστρέψει σε µια ντε φάκτο διχοτόµηση, δηλαδή όπως ήταν πριν ενώσουν τις επαρχίες της οι αποικιοκράτες Ιταλοί τη δεκαετία του 1930. Ο Καντάφι θα αναγκαστεί να επιστρέψει οριστικά στην Τρίπολη. Και οι αντάρτες θα υποχρεωθούν να σκεφτούν το µέλλον τους στην περιοχή που εκτείνεται από τη Βεγγάζη. Τη µοίρα αυτής της έκβασης θα µπορούσαν να αλλάξουν ή µια εξέγερση στην πρωτεύουσα ή µια χερσαία επιχείρηση της ∆ιεθνούς Συµµαχίας. Προς το παρόν, πάντως, τίποτε από τα δυο δεν φαίνεται πιθανό.


Εξέγερση για τη δηµοκρατία ή εµφύλιος πόλεµος;
THE NEW YORK TIMES , ΤOY DAVID D. KIRKPATRICK

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ τέθηκε από τη στιγµή που ο πρώτος χειριστής άρµατος µάχης αποσκίρτησε για να διαδηλώσει µε τα ξαδέλφια του στους δρόµους της Βεγγάζης: είναι η µάχη στη Λιβύη η σύγκρουση ανάµεσα σε έναν βάναυσο δικτάτορα και µια δηµοκρατική αντιπολίτευση ή πρόκειται για έναν εµφύλιο πόλεµο ανάµεσα σε φυλές; «Είναι ένα πολύ σηµαντικό ερώτηµα που είναι σχεδόν απίθανο να απαντηθεί» σηµειώνει ο πολιτικός επιστήµονας Πολ Σάλιβαν. «Θα µπορούσαµε να εκπλαγούµε δυσάρεστα εάν φύγει ο Καντάφι και ανακαλύψουµε µε ποιους διαπραγµατευόµαστε» προσθέτει. Μέχρι στιγµής, η µεταβατική κυβέρνηση της Βεγγάζης προσφέρει ελάχιστα στοιχεία για την πραγµατική φύση των ανταρτών. Οπως και πολλά µέλη του καθεστώτος, πάντως, έτσι και πολλά µέλη του Εθνικού Συµβουλίου της Βεγγάζης συνδέονται µε συγγενικούς δεσµούς. Και όπως τα ελεγχόµενα από το καθεστώς µέσα ενηµέρωσης, έτσι και οι αντάρτες διαδίδουν την προπαγάνδα τους χωρίς να ενδιαφέρονται και πολύ για την αλήθεια. Από την άλλη πλευρά ζητούν δηµοκρατία και διαφάνεια, µιλούν για ανθρώπινα δικαιώµα τα και κράτος δικαίου. Οσοι τους ακούν µε σκεπτικισµό, ανατρέχουν στη σύντοµη ιστορία της Λιβύης. Εως την επανάσταση του συνταγµατάρχη Καντάφι το 1969, η Λιβύη δύσκολα θα µπορούσε να θεωρηθεί ενιαίο κράτος, καθώς ήταν διαιρεµένη σε τρεις επαρχίες, σε καθεµία από τις οποίες ζούσαν µυριάδες ηµινοµαδικές φυλές.

Η ΒΑΣΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ απονοµής δικαιοσύνης ήταν η βίαιη αυτοδικία. Παρά το γεγονός ότι ο Καντάφι προσπάθησε πολύ να ενώσει τις επαρχίες σε ένα ενιαίο κράτος, έκανε λίγα για αντιµετωπίσει την κουλτούρα της βίας. Αντιθέτως, προσπάθησε να επωφεληθεί από τη φιλοπόλεµη κουλτούρα των φυλών εξοπλίζοντας τις δυτικές φυλές εναντίον των ανταρτών της Ανατολής. Εάν φθίνουν οι αντιπαλότητες ανάµεσα στις φυλές, αυτό παραδόξως θα οφείλεται στον ίδιο τον Καντάφι, ο οποίος προώθησε την αστικοποίηση της λιβυκής κοινωνίας. Σήµερα το 85% των 6,5 εκατ. του πληθυσµού της ζει στα πολεοδοµικά συγκροτήµατα της Τρίπολης και της Βεγγάζης, πολλοί Ανατολικοί ζουν στην πρωτεύουσα, ενώ η νέα γενιά έχει δεχτεί πολλές επιρροές από τη ∆ύση. Ο συνταγµατάρχης είναι πιθανό να έχει συµβάλει άθελά του στον εκδηµοκρατισµό της χώρας του.

ΠΗΓΗ: www.tanea.gr